31 dic 2007

Hodie ut heri.


Ut heri hodie formas meae Veneris denuo somnians prima luce experrectus,
digitibus voluptuaria, carnosa, delectantia labia eius delineans.
Placiditate somnii, illecebra vultus, de ea gesti.
Luce eius candoris impletus sum, ei frontem basiavi et iterum provolavi.


Cum amor fit imaginem qui in horizonte delineatur,
cum somnium quoddam libere in veritate scribitur,
cum spes basium iam acceptum est...
tunc amor nomen mulieris habet.


Cum dies finiatur, redibit continua nox, semper experrecta.
Illuminabor ab ista numquam durmiente luna,
ingente petra alba, domina veneficiorum et forium arcanarum,
quae sub serico opaleo ad terrae valles et ad maris infinitatem celeste patet.
Et forsitan tempore haud longe,
quod in insula longinqua fortasse risus quidam levis sit,
magia micantiter respirat.


Et ista magia faciet me cras eam amplexus,
ut hedera saxum quo sustinetur, albente caelo appaream.
Et id ita sit ut radicescam et ut numquam iterum in mare abruptum redeam.


Ita scribebam in medio solitudinis algorisque maris,
pridie Kalendas Iaunarias anno MMDCCLX a.V.c. (MMVII p.C.n.).




P.S.: Quibus his diebus commemoramus Nativitatem Filii Dei, maximam felicitatem vobis opto. Natale hilare et equidem uberrimum annum novum!.
Valete.