11 jul 2009

Verba silentii

Verba silentii hodie in aere sinui. Silentii quod quiritatio est, quiritationis quae anxietas, anxietatis quae spes.

Quid tum est silentium? –mihi interrogas oculis in meos fixis. Silentium aliis clamor dilaceratus, aliis imperfecta expressio desiderii, aliis susurrus verborum amoris catenatorum, ... multa tandem est; sed sensus semper plenus sine altero anhelito quam continua praesentia ideaque constanti.

Nam verbarum memoria etsi in absentia tua felix me fit, renidentia fixa quae me sentire affert, ebrietas odorum me in sublime fert atque imago tua ipsa tacita me somniare incitat.

Quotiens horarum, quae anni fuerunt, silentium Penelopes fuit comes!. Haud unum nec duos, sed decem annos Penelope Ulixem exspectavit. Indefessa et serena et firma. Eo ita erat ut hodie nomen suum fidelitati dat. Erat ei silentium musica concentus plena, quam placide, dum texebat retexebatque, oculis ad mare positis audiebat, ad illud mare quod ei de praesentibus futurisque aiebat, idem mare quod aeres adamati eius evocabat atque curabat aeternam spem,... quae eiusdemmodi ut exspectata erat, advenit: silentio.

Verba silentii hodie in aere sinui. Silentium quod susurrus est suavis in auribus cuius audire scit, et blanditia aurae sapore maris, et sensa nuntiorum occultorum onusta solum quibus auscultare eos sciunt.

Vero hodie silentium meum verbis amoris onestum it ... silentio!.